Οι χωρισμοί δεν ειναι το καλύτερό μου- παρότι έχω έφεση σε αυτούς. Εννοώ συνήθως εγώ είμαι που χωρίζω. Το τι ζόρια τραβάω μετά να μαζέψω τα κομμάτια μου ειναι άλλο θέμα- ως γνωστόν "ο ψηλότερος γκρεμός απ' τον οποίο μπορείς να πέσεις ειναι εκείνος της εμπιστοσύνης".
Χάλια χωρισμοί είναι κι εκείνοι από καλλιτέχνες, που κάποτε τα έργα τους σε εξέφραζαν απόλυτα. Με αρκετούς έχει συμβεί αυτό, αλλά νομίζω αυτός που μου κόστισε περισσότερο ήταν με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό.
Την εποχή που η θεατρική του ζωή μεταφέρθηκε στο Θησείον ήμουν φοιτήτρια. Εκείνα τα χρόνια είχα φάει ένα σκάλωμα με το θέατρο, ολα τα κομμάτια που μου έλειπαν τα έψαχνα εκεί. Νομίζω οτι μόνο που δεν είχα μετακομίσει μέσα στο Αμόρε (ξημεροβραδιαζόμασταν εκεί) και υπήρξε χρονιά που είχα δει 23 παραστάσεις (!). Ο Άμλετ του Μαρμαρινού όμως ήταν μια αποκάλυψη. Ήταν, και είναι ακόμα, ό,τι συγκλονιστικότερο είχα δει ποτέ. Ο τρόπος που όλα συνδέθηκαν, η αφαιρετικότητα του χώρου, η μουσική, το τραγούδι, η πόρτα που άνοιξε, τα σπασμένα φτερά της Οφηλίας... Ένας έρωτας γεννήθηκε. Ένας έρωτας με ένα φρέσκο νέο θέατρο. Στο ίδιο θέατρο αργότερα είδα και το Ρωμαίος και Ιουλιέτα από τους Blitz κι ακολούθησαν Υμνοι, Πύργοι, Στάλιν, Φρόυντ. Ήμουν πάντα εκεί γιατί ήξερα οτι υπάρχει αλληπεπίδραση: θα δώσω, θα πάρω.
Και ξαφνικά, πάνε 5-6 χρόνια, έχω πάει να δω ένα έργο -ουτε θυμαμαι τον τίτλο- ένα που είχε μια στέρνα στη μέση και τους ηθοποιούς να βασανίζονται μέσα- έξω (ετοιμοι για πνευμονία) και στις δυομιση ώρες βγήκε κι ένας τύπος με γένια μητροπολίτη σε έναν εξαντλητικό μονολογο πάνω σε μια καρέκλα, με τον ίδιο μουσκεμα απο τον ιδρώτα και τα σάλια να πετάγονται σε ριπές από την προσπάθεια να μιλήσει απνευστί, μονολογος που δεν ξερω αν κράτησε πράγματι είκοσι λεπτά ή αν εμένα μου φάνηκε τόσο (μην πω αιώνας) απο την κούραση και τη βαρεμάρα. Κούραση. Βαρεμάρα. Καμία επαφή. Γιατί Μιχαήλ, γιατί;
Πήγα και σε κάποιες παραστάσεις του μετά, όλες άνω του τρίωρου- μας έφαγε η πρωτοπορία, χάθηκε η σκηνική οικονομία. Μια φλυαρία που σε έκανε να χάνεις την κεντρική ιδέα, να μην θυμάσαι καν τι πήγες να δεις. Πού πήγε εκείνος που φώτειζε το κείμενο, που σε έκανε να ξαναδεις μια χιλιοειπωμενη ιστορία από την αρχή. Γιατί Μιχαήλ, γιατί.
Έφυγε και η Αμαλία, σιγά- σιγά. Για δικούς της λόγους, δε λέω οτι βαραθηκε ή κουράστηκε κι αυτή. ΑΝ και θα μπορούσε. Γιατί οι παραστάσεις πια ήταν βασανιστικές. Βασανιστικές για το κοινό και κυρίως για τους ηθοποιούς. Μιλάμε για την κακοποίηση των ζώων, αλλά δεν βλέπω κανένα να μιλάει για την κακοποίηση των ηθοποιών σε αυτές τις εξαντλητικες σωματικά και ψυχικά ερμηνείες (ουτε ζωα σε τσιρκο). Ακόμα σκέφτομαι, οτι αν μια παράσταση σε έχει ενοχλήσει τόσο, κάτι τελικά "σου έχει πει". Αλλά δε θέλω να φεύγω από μια παράσταση αισθανόμενη οτι οι ηθοποιοί με κατσαδιάζουν, με φέρνουν σε άβολη θέση, θέλουν κάτι "να μου πουν". Η τέχνη μας μαθαίνει μετά τέρψης (ψυχαγωγεί), αν είναι να μας βγει η ψυχή για να μάθουμε...
Κι ετσι, δεν ξαναπήγα σε παράστασή του. Φλέρταρα πέρσι με τον Δον Ζουάν, μα διάβασα μια κριτική και είδα οτι σημείωνε τα γνωστά (μικρές αναλαμπές ιδιοφυίας σε μια εξαντλητική πολύωρη παράσταση) κι έτσι δεν το ξανατόλμησα. Περνάω ακόμα δύσκολα στον χωρισμό μας. Μου λείπει αυτή η αναλαμπή της ιδιοφυίας του, που πια βρίσκεται σε άλλο μήκος κύμματος από το δικό μου. Μου λείπει η ασφάλεια οτι θα δω κάτι που σίγουρα θα μου αρέσει, θα με κάνει να σκεφτώ, να ψαχτώ, να απολαύσω, να ωριμάσω...Όπως σε κάθε σχέση, το κενό μένει και δε μπορεί να στο καλύψει κανείς. Και η κρίση της εμπιστοσύνης επεκτείνεται και σε άλλες παραστάσεις (να πάμε σε αυτήν; ειναι τρεις ώρες; μηπως πεθάνουμε πάλι απο βαρεμάρα; πάμε αλλού...).
Είμαι αισιόδοξη ότι οπως εσύ δε θα καταλάβεις ποτέ οτι με έχασες, κάποτε θα πάψω να στενοχωριέμαι κι εγώ που σε έχασα. Ως τότε, ακόμα στο μυαλό μου ανοίγει εκείνη η πόρτα και βγαινω έξω, σε ακολουθώ που ακολουθείς το φάντασμα... Ίσως κάπου βαθιά μέσα μου να θέλω να ακολουθω φαντάσματα, δεν ξέρω... Καλή επιτυχία στο Υο-κι-χι και με ό,τι άλλο καταπιαστείς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου